ਮਾਂ-ਪਿਤਾ ਪੂਜਾ ਦਿਵਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ – ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਹੰਕਾਰ ਇੱਕ ਨਾ ਮੁਆਫ਼ੀਯੋਗ ਅਪਰਾਧ ਹੈ। 

ਗੋਂਦੀਆ///////////////ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਭਾਰਤ ਦੀ ਸਾਖ ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਸੁਚੱਜੀ, ਅਧਿਆਤਮਿਕ, ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ, ਮਾਨਤਾਵਾਂ,ਅਭਿਆਸਾਂ, ਔਰਤ ਨੂੰ ਦੇਵੀ ਦੇ ਰੂਪ ‘ਚ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸਮੁੱਚੀ ਰਚਨਾ ‘ਚ ਸਰਵੋਤਮ ਸਥਾਨ ‘ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।  ਪਰ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਪੱਛਮੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਭਾਰਤ ‘ਤੇ ਵੀ ਪੈਂਦਾ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਇਹ ਮੇਰੀ ਨਿੱਜੀ ਰਾਏ ਹੈ ਕਿ ਮੌਜੂਦਾ ਮੇਨਟੇਨੈਂਸ ਐਂਡ ਵੈਲਫੇਅਰ ਆਫ ਪੇਰੈਂਟਸ ਐਂਡ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜ਼ਨ (ਸੋਧਿਆ) ਐਕਟ 2019 ਨਾਕਾਫੀ ਅਤੇ ਨਾਕਾਫੀ ਸਾਬਤ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਹੁਣ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨਾਲ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ, ਅਪਮਾਨ ਅਤੇ ਤਸ਼ੱਦਦ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਣ ਲਈ ਇੱਕ ਜਨਤਕ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਮੁਹਿੰਮ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਹਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਜਨਤਕ ਦਿਵਸ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਜਾਗਰੂਕ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।

ਪਿੰਡ, ਹਰ ਇਲਾਕਾ।ਇਸ ਲੜੀ ਵਿੱਚ,16 ਫਰਵਰੀ 2025 ਨੂੰ, ਮੈਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰਾਈਸ ਸਿਟੀ ਗੋਂਦੀਆ ਦੇ ਸੰਤ ਕੰਵਰ ਰਾਮ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਚੱਲ ਰਹੇ ਮਦਰ-ਫਾਦਰ ਪੂਜਾ ਦਿਵਸ ਦੀ ਗਰਾਊਂਡ ਰਿਪੋਰਟਿੰਗ ਕੀਤੀ, ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ, ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ, 5-10 ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ 1-0 ਮਿੰਟ ਘੁਮਾ ਕੇ ਮਾਫ ਕਰਨ ਦਾ ਆਦੇਸ਼ ਦੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਤੁਰੰਤ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਲੇਖ ਲਿਖੋ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ.ਨੇ ਕੀਤਾ।ਕਿਉਂਕਿ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਹੈ, ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ ਅੱਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਪਮਾਨ, ਤਸ਼ੱਦਦ ਅਤੇ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਇਸ ਜਨ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਮੁਹਿੰਮ ਚਲਾਈ ਗਈ।ਇਹ ਮੁਹਿੰਮ ਲਗਭਗ 14 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਚਲਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਹਰ ਸ਼ਹਿਰ, ਪਿੰਡ ਅਤੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਹਰ ਸਮਾਜ, ਧਰਮ ਅਤੇ ਜਾਤ ਵਿੱਚ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਦਾ ਪੂਜਾ ਦਿਵਸ ਮਨਾਉਣ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਲੋੜ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਪੱਛਮੀ ਮੌਜ- ਮਸਤੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਇਸ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣਾ ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ ਬਿਹਤਰ ਹੋਵੇਗਾ।ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ ਰਿਣੀ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੇ ਮੌਕੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅਜੋਕੇ ਡਿਜੀਟਲ ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਰੁਝਾਨ ਦੇ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਕੋਲ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ- ਪਿਤਾ ਲਈ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਭਗਤੀ ਦਿਵਸ ਮਨਾਉਣਾ ਲੋਕ ਚੇਤਨਾ ਲਈ ਇੱਕ ਸ਼ਲਾਘਾਯੋਗ ਕਾਰਜ ਹੈ।ਇਸ ਲਈ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਗਰਾਊਂਡ ਰਿਪੋਰਟਿੰਗ ਦੇ ਆਧਾਰ ‘ਤੇ ਇਸ ਲੇਖ ਰਾਹੀਂ ਚਰਚਾ ਕਰਾਂਗੇ ਕਿ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਪੂਜਾ ਦਿਵਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ, ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਅਣਆਗਿਆਕਾਰੀ ਇਕ ਨਾ ਮੁਆਫੀਯੋਗ ਅਪਰਾਧ ਹੈ।

ਦੋਸਤੋ, ਜੇਕਰ ਅਜੋਕੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਟ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਇਹ ਦੇਖ ਅਤੇ ਸੁਣ ਰਹੇ ਹਾਂ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਅਣਗਿਣਤ ਮਾਪੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੋਕ ਹਨ ਜੋ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦੇ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।ਅੱਜ ਮਾਡਰਨ ਸਮਾਜ ਦੇ ਆਧਾਰ ‘ਤੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।  ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ‘ਤੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਿੱਦੀ ਹੋ ਗਏ ਹੋ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਬੋਰ ਜਾਂ ਬੁੱਢੇ ਦਾ ਨੰਬਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਹਾਲਾਂਕਿ ਭਾਰਤ ਅਧਿਆਤਮਿਕ, ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ-ਬੱਚੇ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦੇ ਮਹਾਨ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਮਹਾਨ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਹੈ।ਪਰ ਅੱਜ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮਿਸਾਲ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।ਅਮਲੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਮਾਪਿਆਂ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ‘ਤੇ ਝਾਤ ਮਾਰੀਏ ਤਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ।ਆਪਣੇ ਗੋਂਡੀਆ ਰਾਈਸ ਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖੋਜ ਦੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਮੈਂ ਪੂਰੇ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੁਆਰਾ 1 ਸਾਲ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਲਕਾਂ ‘ਤੇ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪਾਲ ਰਹੇ ਸਨ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਮੁੰਬਈ, ਪੁਣੇ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਮਾਂ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਬੇਵੱਸ ਸੀ ਅਤੇ ਪਿਤਾ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਦੁਕਾਨ ਵਿੱਚ ਸਨ।ਉਹ ਆਪਣਾ ਬੁਢਾਪਾ ਮਿਹਨਤ ਕਰ ਕੇ ਗੁਜ਼ਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤੀਸਰੀ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਣ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਨੌਕਰ ਹਨ, ਨਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ।ਇਹ ਤਿੰਨ ਜ਼ਮੀਨੀ ਰਿਪੋਰਟਿੰਗ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਿਆ।ਯਾਨੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਲਾਡ-ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾ-ਲਿਖਾ ਕੇ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਏ ਦੀਆਂ ਨੌਕਰੀਆਂ ਲਈ ਯੋਗ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਕਈ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭ ਕੇ ਨੌਕਰੀਆਂ ਦਿਵਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਹ ਨੌਕਰੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਜਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਜੇਕਰ ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਵੀ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਨੌਕਰ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਸਭਿਅਤਾ ਲਈ ਸ਼ਰਮ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ।

ਦੋਸਤੋ, ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਅਤੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੇ ਸਨਮਾਨ ਵਿੱਚ ਕਾਨੂੰਨ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰਸਤਾਵਿਤ ਕਾਨੂੰਨ ਵਿੱਚ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਸੀਨੀਅਰ ਸਿਟੀਜ਼ਨ (ਅੱਤਿਆਚਾਰ, ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਅਤੇ ਦੁਰਵਿਵਹਾਰ ਦੀ ਰੋਕਥਾਮ) ਬਿੱਲ 2025 ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਸਾਡਾ ਦੇਸ਼ ਮਹਾਨ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਹੈ, ਇੱਥੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤੋਂ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ, ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਅਜਿਹੀ ਦਰਦਮੰਦੀ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬੱਚੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ।ਮਾਂ-ਬਾਪ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਅੰਤ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਕਈ ਵਾਰ ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿਚ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜਿਕ ਕਦਰਾਂ- ਕੀਮਤਾਂ ਵਿਚ ਆਏ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਆ ਰਹੇ ਨਿਘਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਅੱਜ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਾਇਦਾਦ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬੇਦਖਲ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਅਦਾਲਤਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।ਅਦਾਲਤਾਂ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਬੇਤੁਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਘਰੋਂ ਕੱਢਣ ਦੇ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਹਨ ਪਰ ਇਹ ਸਮਾਜਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਦੇ ਨਿਘਾਰ ਦਾ ਹੀ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਕਿ ਅਜੋਕੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਪੁੱਤਰਾਂ, ਨੂੰਹਾਂ ਅਤੇ ਨੂੰਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਬਜ਼ੁਰਗ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮਝ ਕੇ ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਤੰਗ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਧਣ ਲੱਗੀਆਂ ਹਨ।ਕਈ  ਕਈ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਬੇਦਖਲ ਕਰਕੇ ਥਾਂ-ਥਾਂ ਭਟਕਣ ਲਈ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਪੁੱਤ-ਨੂੰਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਿਰਧ ਆਸ਼ਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਰਹੇ ਹਨ।  ਸਾਡਾ ਦੇਸ਼ ਮਹਾਨ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਸ਼ਰਵਣ ਕੁਮਾਰ ਹੈ, ਇੱਥੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਸਹੀ ਦੇਖਭਾਲ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਦੁੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਨੈਤਿਕ ਕਦਰਾਂ- ਕੀਮਤਾਂ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਡਿੱਗ ਗਈਆਂ ਹਨ ਕਿ ਉਹੀ ਬੱਚੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਪੇਆਪਣੀ ਸੁੱਖ-ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੀ ਕੁਰਬਾਨੀ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਦੋ ਵਕਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਲਈ ਤਰਸ ਰਹੇ ਹਨ।ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਆਪਣੀ ਜਾਇਦਾਦ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।  ਜੋ ਕਿ ਦੁਖਦਾਈ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲਗਾਤਾਰ ਆ ਰਹੇ ਨਿਘਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਵੀ ਹੈ।

ਦੋਸਤੋ, ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਭਾਰਤ ਮਾਤਾ ਦੀ ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਆਦਿ ਕਾਲ ਤੋਂ ਹੀ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸਰਵੋਤਮ ਗੁਰੂ ਮੰਨਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰ ‘ਤੇ ਭਾਰਤ ਮਾਤਾ ਦੀ ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸਰਵੋਤਮ ਗੁਰੂ ਮੰਨਣ ਦੀਆਂ ਅਣਗਿਣਤ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਨਾਲ ਇਤਿਹਾਸ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਅਜੋਕੇ ਸੰਦਰਭ ‘ਚ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਮਾਜ ਦਾ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਵਰਗ ਇਸ ਦੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ।ਪਰ ਅਜੋਕੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ, ਵਰਤ ਅਤੇ ਪੂਜਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵੀ ਹਟਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪੱਧਰਾਂ ਤੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਰੂਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦਾ ਦਰਜਾ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗੁਰੂਆਂ ਤੋਂ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੇਵਕਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੇਵਕ ਬਣ ਗਏ ਹਨ। ਈਸ਼ਵਰ  ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਅਣਆਗਿਆਕਾਰੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਹਟਦੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੇਇੱਜ਼ਤੀ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਅਧਿਆਪਕ ਬਣ ਗਏ ਹਨ, ਜੋ ਮੈਂ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਹਨ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਅਧਿਆਪਕ ਹਨ।ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਮਾਤਾ ਗੁਰੂਤਾਰਾ ਭੂਮੇਹ ਪਿਤਾ ਚੋਚਤਰੰ ਚਾ ਖਟ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ – ਮਾਤਾ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਵੀ ਉੱਚੀ ਹੈ।

ਇਸ ਲਈ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਉੱਪਰ ਦਿੱਤੇ ਸਾਰੇ ਵਰਣਨ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗਾ ਕਿ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਪੂਜਾ ਦਿਵਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਇੱਕ ਨਾ ਮੁਆਫ਼ੀਯੋਗ ਅਪਰਾਧ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ ਰਿਣੀ ਹਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਅਹਿਸਾਨ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਮਾਵਾਂ-ਪਿਤਾ ਦਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ ਉੱਥੇ ਪੂਜਾ ਦਿਵਸ ਇੱਕ ਸ਼ਲਾਘਾਯੋਗ ਜਨਤਕ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਹੈ।

-ਕੰਪਾਈਲਰ ਲੇਖਕ – ਟੈਕਸ ਮਾਹਰ ਕਾਲਮਨਵੀਸ ਸਾਹਿਤਕ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਲੇਖਕ ਚਿੰਤਕ ਕਵੀ ਸੰਗੀਤ ਮਾਧਿਅਮ ਸੀਏ (ਏ.ਟੀ.ਸੀ) ਐਡਵੋਕੇਟ ਕਿਸ਼ਨ ਸਨਮੁਖਦਾਸ ਭਵਨਾਨੀਨ ਗੋਂਡੀਆ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ 9284141425